zaterdag 6 oktober 2012

Keesje uit het diakoniehuis


De Rijn was buiten zijn oevers getreden, het Walhalla in vlammen opgegaan, iedereen die ertoe deed was dood. Na de grimmige, meeslepende Götterdämmerung in het Wilminktheater in Enschede had ons gezelschap behoefte aan rust. In die stemming togen we de volgende dag naar de statige beeldentuin rondom kasteel Het Nijenhuis, diep verscholen in het Twentse land.
Ik ben altijd gevoelig voor een lijntje met de literatuur. Daarom maakte het Hildebrandmonument van Jan Bronner extra indruk. Dat monument omvat acht figuren uit de Camera Obscura, plus een beeld van de auteur zelf. Ze stonden daar zo mooi bij elkaar tussen netjes geknipte hagen, verstilde burgerlijkheid in het schrale zonlicht. Weer thuis heb ik meteen het boek uit de kast gepakt. Het was een van mijn eerste Prismapockets  en het heeft vele verhuizingen meegemaakt voordat ik het eindelijk weer eens opensloeg.
Om te beginnen herlas ik het verhaal van Keesje het diakenhuismannetje, een oude man die de schoenen van burgers poetst, hun kleren borstelt en zich met hun boodschappen door de stad rept. Nederig, angstig, blij met een cent. In een leren zakje draagt hij al dertig jaar het geld voor zijn begrafenis en voor een eigen doodshemd. Het zakje rust dicht op zijn hart, als een belofte van postume waardigheid. Zijn leven lang moest hij het hebben van krijgertjes, karige fooien, een `krib’ in de diakonie, maar na zijn dood wil hij zo graag een hemd van zichzelf, en twaalf broeders van eigen keuze die hem dragen. Even dreigt het geld hem te worden ontfutseld, maar na overleg tussen allerlei voorname heren van een negentiende-eeuws old boys network komt het gelukkig weer in orde.
Steeds vaker word ik gegrepen door verhalen over ouderdom en dood. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met de levensfase waarin ikzelf verkeer. De negenenzestigjarige Keesje leek overigens in het geheel niet op de energieke grijshoofden die Kasteel Het Nijenhuis tot in alle uithoeken bekeken, vanbuiten en vanbinnen. Waar zouden de musea zijn zonder al die ouderen van tegenwoordig, zo driftig dorstend naar cultuur? 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten