Ik schreef al over Durs Grünbein, die in klassieke vormen dichtte over Descartes. Onlangs is het oeuvre van Grünbein bekroond met de Zweedse Tranströmer Prijs. De jury stelde dat Grünbein `op allerlei manieren het heden verbindt met het verleden’. Op 4 mei neemt hij de prijs in ontvangst in de Zweedse stad Västerås. De publiciteit rondom die prijs speelde me nog een mooi gedicht over Descartes in handen: `Stockholm, ein Abschiedsblick’. Het wordt speciaal voor de prijsuitreiking in het Zweeds vertaald door mijn collega Ulrika Wallenström.
Descartes is koortsig, maar toch rijdt hij iedere dag naar koningin Christina om haar te onderrichten in de filosofie. Het gedicht eindigt met een hallucinerende filosoof, die `aan de pool de ijsbeer op zijn troon in het kristalpaleis’ ziet zitten. Het begint ook al koud en wit, en is wat dat betreft verwant met de gedichten in Vom Schnee. Een poging van deze prozavertaalster om dat begin in het Nederlands weer te geven:
… en schepen voeren midden door de stad, zaten
Soms vastgeklemd in pakijs. De kale masten zonder zeil,
herinnerden aan kruis en galg: het eind van elke reis.
Wanneer hij ’s middags in de koets, steeds slaperig,
Wegreed van de graanhaven, achter zich het zoete
Water van de binnenzee, zoutlucht vóór zich, zag hij
De zware driemaster sneeuwbestoven dobberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten