De horen meldt met grote stem
de afvaart en het nieuw begin.
De bootsman haalt de loopplank in.
(Ida Gerhardt)
Hij was er vaak bij: op de jaarlijkse vertaaldagen, op bijeenkomsten van uitgeverijen, bij lezingen over vertalen. Maar vanaf nu gaat dat nooit meer gebeuren. We waren tweevoudige collega’s, want we hadden allebei lesgegeven aan de vertalersopleiding in Maastricht en daarna waren we allebei fulltime vertaler geworden. In Maastricht was Diederik docent Nederlands. Ik gaf er les in vertalen uit het Frans, en als ik even niet meer wist hoe iets in het Nederlands het beste kon worden geformuleerd en hoe ik dat overtuigend op de studenten kon overbrengen, was hij altijd bereid me dat grondig uit te leggen. Zijn kritiek op mijn soms wat eigenwijze opvattingen verpakte hij in mildheid. Ik had graag les van hem willen krijgen. In het schoolgebouw hadden we kamers op dezelfde gang, met een paar deuren ertussen. Zoiets schept een blijvende vertrouwdheid, als met oude buren bij wie je ooit makkelijk naar binnen liep.
In 2006 kreeg hij samen met Edith Koenders de Amy van Marken vertaalprijs voor Het gelukkige Arabië van Thorkild Hansen, door hen beiden vertaald uit het Deens. Hij hield van het talige, nauwkeurige handwerk, hij zat in verschillende besturen (MNL, NGTV) en keerde zich evenmin af van de wetenschap. Een aantal jaren geleden promoveerde hij op de literaire betrekkingen tussen Nederland en Scandinavië. Indertijd was hij zo vriendelijk me dat proefschrift, Driewerf zalig noorden,meteen toe te sturen. Want Diederik was een vriendelijke, hartelijke man, veeleisend voor zichzelf, een hulpvaardige perfectionist. Ik vind het moeilijk te geloven en erg verdrietig dat we elkaar nooit meer zullen ontmoeten. Dag Diederik, ik koester de goede herinneringen en ik blijf een voorbeeld aan je nemen.
Diederik heb ik meegemaakt als collega op het Sint Maartenscollege.
BeantwoordenVerwijderenAchteraf bleek dat maar een handjevol jaren te zijn geweest.
Des te verwonderlijker is het, dat hij zo levendig in de herinnering bleef. En niet alleen bij mij.
Die herinnering zal voor iedereen eenzelfde inhoud hebben: aimabel mens, strikte opvattingen, gedreven leraar, vakman.
Bijna 30 jaar waren verstreken, toen ik hem voor het eerst weer tegenkwam. Dat was bij de presentatie van de vertaling van Jens Munk in het Scheepvaartmuseum te Groningen. Zijn optreden was als vanouds, een brede grijns, enthousiast verteller, aandacht voor de mensen om hem heen. Het boek ligt hier voor me, met zijn persoonlijke wens ‘Voor Ton. Veel leesplezier’. Diederik 29/02/08.
Die datum was de start van een e-mail uitwisseling die duurde tot eind 2010. Om en om deden wij verslag van onze wederwaardigheden in de ‘tussenperiode’ (Maartenscollege – nu). Diederik was daarbij niet terughoudend over de problematische kant in zijn bestaan. Het leek hem nochtans goed te gaan en dat was ook onze indruk toen hij te Gasselte bij ons langskwam op zijn sentimental journey door het noorden des lands.
In de zomer van 2010 hebben mijn vrouw en ik hem bezocht in Maastricht. Hij heeft ons een pracht van een ‘excursie’ door de stad geboden. Hij had in zijn mails al verteld over de tegenslagen die hem getroffen hadden. Toch schrokken we: kaarsrecht was hij vroeger niet , maar uit zijn gestalte sprak iets fiers, destijds. Daarvan was een schim over. Het afscheid was vreemd en abrupt. In de mails daarna sprak hij over eenzaamheid, maar ook over vriendschap . In zijn mail van 9 dec 2010: Het gaat met mij redelijk goed. De kortst mogelijke samenvatting van de resultaten van wetenschappelijk onderzoek naar geluk luidt “geluk = andere mensen”. Voor mij klopt dat zeker… .
Daarna..het hele jaar 2011 kwam er geen mail meer binnen.
Diederik zal ik niet vergeten, hij heeft mij meer nagelaten dan de boeken die in zijn vertaling in mijn kast staan. Het is goed zo’n waardevol mens gekend te hebben.
Ton Andringa
Gasselte