Voordat Émilie du Châtelet Newton begon te vertalen, schreef ze een korte verhandeling over het geluk. Voltaire had inmiddels een andere liefde gevonden en bood Émilie zijn blijvende vriendschap als schrale troost. Gebruik je verstand, redeneer je verdriet weg, hield ze zichzelf in haar Discours sur le bonheur voor. Ze vraagt zich af wat er voor een vrouw overblijft als de liefde is vertrokken. Vrouwen kunnen niet meebesturen, krijgsroem is voor hen niet weggelegd, een diplomatieke carrière ook al niet. En ze besluit dat de studie voor haar een houvast is en zal blijven, een basis waar ze altijd op zal kunnen terugvallen. Ze kon nog niet vermoeden dat de charmante, zelfingenomen Saint-Lambert haar pad zou kruisen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten