Op 9 december 2011 kreeg Vincent Hunink de jaarlijkse prijs van het Letterenfonds voor zijn vertalingen van Latijnse non-fictie. Als lid van de bijbehorende jury kon ik me in de maanden daarvóór laven aan oude teksten, door de laureaat prachtig vertaald in levendig Nederlands. Hunink brengt de Oudheid dichtbij en zorgt tegelijk dat er een afstand blijft. Wie zijn Tacitus leest, raakt buiten adem van de zinsconstructies, die in hun beknoptheid het origineel benaderen. De moderne woordkeus en het frisse idioom geven weer wat lucht, zodat alles in evenwicht raakt.
Al dat lezen voerde me terug naar mijn gymnasiumtijd. Bijna vijftig jaar geleden leerde ik Tacitus lezen van mijn lerares Latijn. En vandaag is ze begraven: Joanna Maria Gerarda Davids, litt. class. dra. Juffrouw Davids was de beste docente die ik ooit heb gehad. Streng en mild tegelijk hielp ze ons het weerbarstige Latijn open te breken. Achter die beknopte zinnen, tussen die door elkaar gehusselde woorden werden dankzij haar ineens drama’s zichtbaar, geheime strategieën, veldslagen, vergif. Schoolreisjes naar Rome bestonden nog niet, maar de schimmen van Nero en Seneca dwaalden door ons klaslokaal. Als een intellectuele moeder wees ze me de weg naar het vertalen. Een jaar of drie geleden kon ik haar dat nog even vertellen op een reünie van onze oude klas. De dankbaarheid blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten