Ik moet in deze periode vaak denken aan Émilie du Châtelet. Op dit moment vertaal ik Descartes’ Géométrie, een erg wiskundige tekst. Als ik er een uur of zeven aan heb gewerkt, gaan mijn hersenen op slot. Émilie, markiezin en geliefde van Voltaire, vertaalde in het laatste jaar van haar leven de Principia mathematica van Newton. Ze werkte vaak negentien uur per dag. Om wakker te blijven stopte ze nu en dan haar armen in koud water. Ze raakte zwanger van een man op wie ze hevig verliefd was geworden, maar die haar onstuimige gevoelens met een zekere koelte onderging. Ze overleefde het kraambed niet, maar kort tevoren had ze haar vertaling voltooid en voorzien van haar eigen deskundige commentaar. Wat een gedrevenheid, wat een honger naar kennis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten